Yazıları
Yazıları
Şu an yurt dışındayım. İyi bir eğitim almış olmama rağmen, buralarda iş bulmak eskiye nazaran çok zorlaştı. Aynı sıkıntı ülkemde de var. Kazanacağım paradan ise hiç bahsetmiyorum; sanırım aile şirketimiz haricinde nerede çalışırsam çalışayım, ailemden destek almak zorunda kalacağım. Kendi işimi kuracak cesaretim de en azından şimdilik yok. Tüm bu faktörlere bakınca, en ideal tercih olmasa da babamla çalışacakmışım gibi duruyor.
Şu sıralar iş yaşamında sıkça dile getirdiğimiz kavramlardan biri şükretmek. Şükür; sahip olduklarımızla yetinmeyi, beklentileri geleceğe ertelemeyi ve elimizdeki imkânların değerini bilmeyi ifade eden güçlü bir duygusal olgunluk halidir. Ancak bu olgunluğa erişebilmek için, öncelikle iş yaşantımızda adaletli bir düzenin oluşturulması gerekir.
Çok değil, 20 yıl önce iş yaşamında böl parçala yönet yaklaşımı hüküm sürerdi.
Çok değil, 20 yıl önce iş yaşamında böl parçala yönet yaklaşımı hüküm sürerdi.
Bir şey çoksa ve çok kolay ulaşıyorsa, az çaba ile elde ediliyorsa, herkeste varsa o şey emtia (komoditi) olur. Değeri kalmaz, sıradanlaşır. Hakkı olan bile sahip olduğu o şeyden gurur duymaz, hatta o şeye yabancılaşır. İş hayatında da maalesef böyle bir değersizleştirme akımıyla karşı karşıyayız.
Önceliklendirme yapmak ve tercih de bulunmak hayatın vazgeçilemez bir parçasıdır. Karar sürecinde kriter olarak yalnızca kolay olanı esas aldığımızda, tercihlerimiz bizi çoğu durumda doğruya götürmüyor.
Bolluk dönemlerinde vasat olan şeyler bile pazarda kendine bir yer bulabilirken, darlık yaşadığımız günümüzde bu durum her geçen gün daha da zorlaşıyor. Vasat bir ürün piyasadan kolaylıkla silinebiliyor, vasat bir işletme rekabette ayakta kalamıyor ve vasat bir çalışan maalesef işini kaybedebiliyor.
Bugünlerde en kıymetli şey, işlerin ne zaman açılacağını tahmin edebilmek. Bunu başaran firmalar pazara yeni ürün ve yaklaşımlarla atak yapacaklar, pazarlama bütçelerini artırarak doğru yerlere harcayacaklar.
Ne yazık ki, içinde bulunduğumuz bu darlık döneminde artan personel giderlerinin ciro içindeki payı, son 3 yıl içinde neredeyse 2-3 katına çıkarak tüm şirketlerde faaliyet kârını tehdit eder bir hal aldı. Bu kritik durum karşısında, şirketlerin mevcut alışkanlıkları ve iş yapış biçimleriyle bu soruna çözüm bulmaları neredeyse imkansızdır.
Günümüz iş dünyası, tüm paydaşların kendi haklarını koruma altına aldığı, adeta bir savunma mekanizması geliştirdiği bir dönemeçten geçiyor. Pandemi sonrası empati azaldı, paylaşım ruhu ne yazık ki yok oldu. Herkesin dünyasının merkezinde yalnızca kendisi var.
